Ιστορίες Συνύπαρξης
Η Δομή σε αυτή την ενότητα δημοσιεύει προσωπικές ιστορίες συνύπαρξης οπαδών και αθλητών. Ιστορίες, πολλές φορές συγκινητικές, από αυτές που συνέβαιναν και εξακολουθούν να συμβαίνουν. Ιστορίες που αποδεικνύουν ότι ο Αθλητισμός Ενώνει, ΔΕΝ σκοτώνει.
Αυτό γίνεται με στόχο να δημιουργήσουμε μικρά βήματα ενσυναίσθησης και συνύπαρξης των χρωμάτων, ώστε το μονοπάτι της αλλαγής της οπαδικής κουλτούρας, που δημιουργούμε να γίνει λεωφόρος.
Όσοι θέλετε να βοηθήσετε σε αυτό και έχετε να μοιραστείτε τέτοιες ιστορίες οπαδικής συνύπαρξης παρακαλούμε στείλτε τις με email στο [email protected] ή στο inbox στις σελίδες μας στο Facebook ή στο Instagram.
Από τον φίλο του Ολυμπιακού Γιάννη Φ.
«Σεζόν 82-83 σε ντέρμπι με την ΑΕΚ στο Καραϊσκάκη, βλέπω στο τέλος έξω από το γήπεδο φίλο μου ΑΕΚτζή που είχε κρυμμένο το κασκόλ. Βγάλτο του λέω, είναι ήσυχα τα πράγματα. Τι το ήθελα !!! Σε χρόνο ντε τε τον έχουν περικυκλώσει 10. Ρε παιδιά τους λέω δικός μας είναι, το πήρε από ΑΕΚτζή. Φυσικά δε με πίστεψαν, αλλά απλά του πήραν το κασκόλ χωρίς να τον πειράξουν. Και σεζόν 83-84 τελευταία αγωνιστική, είχε την έμπνευση ο Νταϊφάς, να δώσει λίγα εισιτήρια στους Παναθηναϊκούς στην θύρα 7. Ανάμεσά τους κι ένας φίλος μου, που δε μπορούσε να φύγει στο τέλος, γιατί όλο το γήπεδο ήταν απ’ έξω και τους περίμενε. Τον είδα από μακριά, του φώναξα, με πλησίασε (ευτυχώς δεν είχε πάνω του διακριτικά) και με τρόπο του έδωσα και φόρεσε ένα καπέλο του Ολυμπιακού και μπόρεσε κι έφυγε. Βέβαια μετά μου είπε ότι αυτά τα 5 λεπτά που φορούσε το καπέλο του Ολυμπιακού, ήταν τα χειρότερα της ζωής του».
Από τον φίλο του Ιωνικού N. Newtown
«2010, Β΄ Εθνική, Αιγάλεω-Ιωνικός ματς μια κατηγορία και όποιος χάσει πέφτει, εισιτήρια δεν πήραμε και υπήρχε και απαγόρευση, ξεκινήσαμε καμμιά 40αρια άτομα να πάμε στο Αιγάλεω σαν να μην τρέχει τίποτα απέξω από το γήπεδο μας περίμεναν καμμιά 150αρια άτομα όταν φτάσαμε 3-4 στενά από το γήπεδο έγιναν εκατέρωθεν ντου.
Κάπου εκεί εμφανίστηκαν τα ΜΑΤ και φυσικά ήθελαν να μας μαζέψουν επειδή εμείς ήμασταν οι παράνομοι της υπόθεσης, εγώ προσωπικά πιο πιτσιρικάς το έπαιξα λίγο ήρωας και έμεινα γνωρίζοντας ότι θα φάω ξύλο, ήμουν πολύ εύκολο θύμα γιατί δεν είχα πάρει και πολύ χαμπάρι τι γίνεται, τότε κάποια παλικάρια από Αιγάλεω με τράβηξαν στην άκρη, με πήγαν λίγο πιο κάτω για να μην με πιάσουν τα ΜΑΤ και δώσαμε και τα χέρια.
Από εμένα αιώνια respect για αυτή την κίνηση και σεβασμός».
Από τον φίλο του Παναθηναικού Δημήτρη Λ.
«Με αντιπάλους οπαδούς δεν έχω συνυπάρξει ούτε σε κερκίδα ούτε σε εκδρομή.
Αλλά ναι, να καθαρίσω σε δύσκολη για άλλους το
έχω κάνει μια φορά στον τελικό κυπέλλου Παναθηναϊκός -Πανιώνιος στο Καραϊσκάκης.
Θυμάμαι έναν πιτσιρικά του Πανιωνίου είχε μπερδευτεί και είχε βγει στο πέταλο των Παναθηναϊκών με κασκόλ…πάνε λοιπόν να τον ψειρίσουνε 2-3 και σχεδόν πιάστηκα μαζί τους. παρότι είδαν και κατάλαβαν ότι την ίδια ομάδα υποστηρίζαμε.
Όπως και εμένα μου έχει τύχει να μου την πέσουν Ολυμπιακοί στο πρώτο Rockwave το 1996 που έγινε στην Δραπετσώνα.
Tότε βγήκανε μπροστά διάφοροι μάγκες και το λήξανε το σκηνικό ευτυχώς νωρίς, γιατί με τα σημερινά δεδομένα θα είχα φάει μαχαιριές για πλάκα. Θυμάμαι ήτανε 12 Ιούλη με 42 βαθμούς υπό σκιά κ εγώ με 40 πυρετό και φαρυγγίτιδα και με ταξίδι ολονύχτιο, γιατί τράβαγα αρρώστια μεγάλη κυρίως με SLAYER».
Από τον φίλο του Παναθηναικού Κώστα Τ.
«Τελικός κυπέλλου Παναθηναϊκός-ΠΑΟΚ, το 4-0…με σταματάει αυτοκίνητο με 5 άτομα και με ρωτάνε πως θα βγούνε Σπύρου Λούη.
Καταλαβαίνω ότι είναι Παοκτσήδες και είναι προς την μεριά της Βείκου που ανεβαίνουν μόνο Παναθηναϊκοί.
Τους λέω ακολουθήστε με, τους βγάζω από στενά να παρκάρουν παράλληλα στις θύρες τους μέσα στην Αγία Φιλοθέη, με ευχαριστούν πολύ και φεύγω.
Θα το ξαναέκανα χωρίς δεύτερη σκέψη».
Από τον φίλο του Ηρακλή Χρήστο Π.
Βρισκόμαστε στο σωτήριο έτος 1985. Ιούνιος 9, και καύσωνας με 37 βαθμούς Κελσίου.
Αν και οπαδός του Ηρακλή και θαυμαστής του αξεπέραστου Χατζηπαναγή αποφασίζω να εκδράμω στην Αθήνα με την παρέα μου που απαρτίζεται κυρίως από οπαδούς του ΠΑΟΚ.
Ο αγώνας είναι Πανιώνιος – ΠΑΟΚ και πολύ κρίσιμος την προτελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να βρεθούμε στην Αθήνα περίπου 500 άτομα.
Ξεκινήσαμε από το κέντρο της Αθήνας στις 5.
Επιβιβαστήκαμε στο τρένο και ενώ περνούσαμε από την πλατεία της Νέας Σμύρνης δεχθήκαμε επίθεση από οπαδούς του Πανιωνίου, από οπαδούς των μεγάλων ομάδων της Αθήνας και μετά και από την αστυνομία.
Μετά από αρκετές ώρες κυνηγητού με Αθηναίους και αστυνομία βρέθηκα σε μια μονοκατοικία με πίσω αυλή, και κήπο όπου πίσω είχε ένα ψηλό τοίχο και κάτω ακάλυπτο χώρο ενώ λοιπόν έπινα λίγο νερό που μου είχε δώσει η κυρία του σπιτιού βλέπω ένα περιπολικό να σταματάει στην είσοδο του σπιτιού και την κυρία να μου κάνει ειδοποίηση με τα μάτια για να προλάβω να φύγω.
Αφού λοιπόν ανέβηκα τον τοίχο πήδηξα στον ακάλυπτο και κάνοντας δύο τρία ακροβατικά (17) ετών τότε, βρέθηκα μόνος σε ένα στενό χωρίς να έχω ιδέα που βρίσκομαι ή προς τα πού ήταν το γήπεδο.
Βλέπω λοιπόν από μακριά μια παρέα ατόμων χωρίς κασκόλ ή άλλα διακριτικά να πλησιάζει προς το μέρος μου και σκέφτηκα πως έφτασε η ώρα μου.
Τελικά τα παιδιά αυτά ήταν οπαδοί του Πανιωνίου και για καλή μου τύχη έπεσα σε καλά παιδιά που πήγαιναν στο γήπεδο, και αφού μου έδωσαν κάτι να φάω με οδήγησαν στην θύρα όπου βρίσκονταν οι παοκτσήδες με κίνδυνο για την σωματική τους ακεραιότητας.
Πάντα θυμάμαι αυτή την παρέα που με έσωσε στα στενά της Νέας Σμύρνης και ελπίζω να είναι όλοι τους καλά.
Από τον φίλο της ΑΕΚ Βασίλη Κ.
Kαλημέρα,
Μάιος ήταν σίγουρα, Κυριακή επίσης γιατί τα παιχνίδια πρωταθλήματος τότε γινόταν μόνο Κυριακές και με φιλάθλους και των δύο ομάδων.
Ξεκινάμε από Θήβα 6 άτομα μέσα σε ένα Opel Ascona.
Φίλοι, με κοινό χαρακτηριστικό την αγάπη για την ομάδα.
Ο καθένας την δική του. Οι τρεις Ολυμπιακοί και οι άλλοι τρεις Αεκτζήδες.
Αλλά χρόνια αλλά ήθη και έθιμα.
Φτάνοντας και ψάχνοντας να παρκάρουμε πέφτουμε επάνω στην πορεία των Ολυμπιακών χωρίς όμως να γίνει τίποτα ( δεν πρόδιδε άλλωστε και τίποτα τα οπαδικά μας φρονήματα.
Οι Βαγγέλης Γιάννης και Γιώργος στην 9 και εγώ με τον Ηλία και τον Νίκο στην 28.
Το παιχνίδι τελείωσε με το περιβόητο 0-1 πήγαμε στο αμάξι και φύγαμε για την βάση μας.
Μένοντας πολλά χρόνια στην Αθήνα έχω βρεθεί σε πολλά γήπεδα και μάλιστα σε κερκίδες αντιπάλων. Δεν ήταν πάντα έτσι τα πράγματα.
Συνεχίστε για την κανονικότητα. Ποδόσφαιρο για μένα είναι τα παιχνίδια με φιλάθλους και των δύο ομάδων.
Έτσι το γνώρισα και έτσι μ αρέσει. Και πιστεύω δεν είμαι ο μόνος..
Από τον φίλο του Παναθηναικού Kantonioo
Θα ήθελα να σας παραθέσω μια προσωπική οπαδική εμπειρία, που ένας παλιότερος οπαδός (από την εμφάνιση όχι Άγιος, αλλά μπεσαλής) ήταν ο καταλύτης σε μια δύσκολη κατάσταση.
2010 καθημερινή βράδυ, έχουμε βγει παρέα 4 αγόρια και δυο κοπέλες ηλικίας 20-22 σε ένα μαγαζί στη Φιλαδέλφεια. Μεσάνυχτα και ενώ έχει αρχίσει να μιλάει το αλκοόλ ξεκινάμε με τον κολλητό να λέμε συνθήματα του Παναθηναϊκού.
Στο μαγαζί έχει μείνει μια παρέα στην άλλη άκρη του μαγαζιού περίπου ίδιας ηλικίας.
Από αυτήν την παρέα ξεκινάει ένας να πάει τουαλέτα, η οποία βρίσκεται δίπλα μας και ενώ έρχεται προς το μέρος μας με κοιτάει με δολοφονικό βλέμμα και στο μπες και στο βγες από αυτήν.
Εκεί αρχίζω να καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά και να λέω στο φίλο μου ότι κάναμε μ…α.
Μόλις έκατσε πίσω στην παρέα του, σηκώθηκε ένας άλλος και ήρθε και μας ρώτησε τι ομάδα είμαστε. Ένας από την παρέα Ολυμπιακός πετάχτηκε και του απάντησε Παναθηναϊκοί και Ολυμπιακοί. Όταν επέστρεψε στην παρέα του γύρισαν όλοι και μας κοίταξαν αλλά δεν υπήρξε συνέχεια.
Επειδή τότε είχα σχέσεις με την περιοχή και ήξερα ότι δε θα μείνει έτσι, είπα στα παιδιά να πληρώσουμε και να φύγουμε. Μόλις ζήτησα να πληρώσουμε είδα ότι ζήτησαν και εκείνοι. Προφανώς και λόγω εντοπιότητας πλήρωσαν πρώτοι. Εδώ να αναφέρω ότι το μαγαζί ήταν παλιό προσφυγικό με αυλή. Όταν έφυγαν, είπα στα παιδιά ότι θα μας περιμένουν στην αυλή και πως θέλω να πάω μπροστά εγώ, επειδή ένιωθα ότι είμαι ο μόνος που μπορεί να το διαχειριστεί (εξάλλου οι άλλοι δεν πίστευαν ότι κινδυνεύουμε).
Κατεβαίνοντας τις σκάλες και φτάνοντας μπροστά στην είσοδο είδα απέξω πολλές σκιές. Όταν άνοιξα λοιπόν την πόρτα απέναντι μου είδα πάνω από 10 άτομα (στο μαγαζί ήταν περίπου 7-8). Ακριβώς μπροστά μου ήταν ο τύπος που με κοίταξε δολοφονικά μέσα στο μαγαζί και ο οποίος με ρώτησε, για ξανά πες τι ομάδα είστε;
Με μια φωνή λες και το είχα κάνει πρόβα του λέω μ…ς είμαστε.
Εκεί ενώ ήθελε να το συνεχίσει και μου έλεγε πες ρε και πες ρε και ήρθαν και άλλοι από γύρω μας, πετάχτηκε ως από μηχανής θεός ένας γύρω στα 50, ο οποίος είχε έρθει απέξω και λέει αφήστε τα παιδιά να φύγουν.
Μόλις μίλησε ο παλιάς κοπής οπαδός της ΑΕΚ δεν ξαναμίλησε κανείς και εκεί έσκυψα κεφάλι βγήκα στριμωχτά από ένα αμάξι που είχαν σφηνώσει στην εξώπορτα χωρίς να κοιτάξω καν μέσα, το ίδιο και η παρέα μου και φύγαμε.
Αν γινόταν τώρα αυτό, στην καλύτερη θα ήμασταν για μέρες στο νοσοκομείο.
Ιδέες για Ενέργειες
Επιλέξτε ποιες από τις πρώτες μας ιδέες-ενέργειες θέλετε να τις δείτε ως πράξεις.
Τοίχος Ευχών
Γράψε τη δική σου ευχή για τον Άλκη και μοιράσου μαζί μας τις σκέψεις σου.
Γίνε Μέλος
Η επίτευξη όλων των ενεργειών βασίζεται στην ανάπτυξη της ομάδας μας.