«Η στιγμή όπως και η σταγόνα είναι ύπουλες γιατί κάνουν το έργο τους αθόρυβα», είναι ένα από τα αποφθέγματα που μας άφησε κληρονομιά ο Ακαδημαϊκός Μικρασιάτης συγγραφέας, κυρίως μυθιστοριογράφος και δοκιμιογράφος, Τάσος Αθανασιάδης, που επεξηγεί και το γιατί»: «Η πρώτη σου φέρνει απροσδόκητα κάποιο τέλος, ενώ η δεύτερη κάποια πλημμύρα».

Να πάρει η ευχή, πόσο επιβεβαιώνεται για εκείνην την ύπουλη στιγμή της 1ης Φεβρουαρίου του 2022, όταν οι 12 μακελάρηδες αφαιρούσαν με τόσο αποτρόπαιο τρόπο τη ζωή του Άλκη Καμπανού...

Στην περίπτωση της σταγόνας όμως, εκείνο που πλημμύρισε τη δική μας ψυχή, ήταν τα όρια του πόνου μας και αυτά της ανοχής της κοινωνίας μας απέναντι στην οπαδική βία. Κάπως έτσι είπαμε και αποφασίσαμε να σηκωθούμε από τους καναπέδες μας 3 άνθρωποι.

Ο Λευθέρης έκανε μία προσωπική πρόσκληση σε εμένα και τον Ιωάννη. Ήταν ένας άγνωστος διαδικτυακός φίλος μου, ο οποίος πάντα εύστοχα, σχολίαζε κάποια γραφόμενά μου στα «πιπεράτα» του Περικλή Τράιου. Στο κάλεσμα γνώρισα και τον Ιωάννη, έναν πολύ νεώτερό μας αλλά ευφυή άνθρωπο, με έξυπνο χιούμορ μα πάνω απ΄ όλα με ευαισθησίες και ένα ανήσυχο πνεύμα.

Ήταν 5 Φεβρουαρίου του 2022 όταν βρεθήκαμε, εκεί στο 8 ½ επί της Παπαναστασίου, πριν το παιχνίδι με τον Βόλο, μόλις 4 μέρες μετά τη στυγερή δολοφονία του Άλκη. Ο Λευθέρης κουβαλούσε κάποιους …σπόρους και ο Ιωάννης έφερε μαζί του τις αγωνίες του. Εγώ πήγα γιατί μια ανεξήγητη δύναμη με καθοδηγούσε προς τα εκεί. Είναι αυτές οι συμπτώσεις που τελικά δεν είναι συμπτώσεις αλλά ένα κάρμα μιας στιγμής, όχι όμως ύπουλης, απλά γιατί τελικά δεν είναι όλες οι στιγμές ύπουλες.

Αφορμή ήταν να παραλάβω τα μπλουζάκια που είχε κατασκευάσει ο Λευθέρης με μήνυμα το «Με λένε Άλκη και είμαι ΑΡΗΣ» . Τον Ιωάννη τον έφεραν στο τραπέζι, όχι μόνο οι αγωνίες του, αλλά και μια δική του ανάρτηση για τη στάση-Τζαβέλα δυο μέρες πριν, που έκανε τον Λευθέρη, όπως μας ομολόγησε, να χαμογελάσει για πρώτη φόρα....... μετά τη δολοφονία..

Ένα μισάωρο κάθισα, αλλά παρά τη μαυρίλα στην ψυχή, έφυγα με μια αχτίδα φωτός, που ίσως ασυναίσθητα μου φύτευαν οι σπόροι του Λευτέρη, γραμμένοι σε ένα χαρτί. Γύρισα σπίτι και έγραψα ένα κείμενο που το δημοσίευσα στα «πιπεράτα», εκφράζοντας αυτήν την αχτίδα που είδα. Ο Λευθέρης το πήρε ως…. παρασύνθημα  και κάπως έτσι ξεκινήσαμε. Δεν ξέραμε ποιά ακριβώς μορφή σύστασης θα είχε το εγχείρημα, απλά ξέραμε ότι θέλουμε να δράσουμε. Δυο μέρες μετά δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από τον Λευθέρη: «Σε θέλω δίπλα μου για κάτι πολύ δύσκολο»…… «Να πάμε στη Βέροια να συναντήσουμε τους γονείς του Άλκη». Ο Ιωάννης, μη μπορώντας να τιθασεύσει τον πόνο του, μπορεί να μην ήρθε μαζί μας, αλλά ξενύχτησε Αλλά ξενύχτησε γράφοντας τις ιδέες του 3ου άξονα.

Για τη Βέροια δεν το σκέφτηκα καθόλου, δεν ξέρω γιατί, μάλλον ίσως γιατί και εκείνη η στιγμή δεν ήταν ύπουλη. Ανεβήκαμε στο σπίτι της οικογένειας Καμπανού με τόνους αμηχανίας να βαραίνουν τα πόδια μας. «Γιατί θέλετε να το κάνετε;» ήταν η ερώτηση του πατέρα. Βγάλαμε και καταθέσαμε τον πόνο της ψυχής μας με περιεχόμενο το να γίνει ο Άλκης σύμβολο αλλά και το να μην υπάρξει άλλος Άλκης…

Κατεβαίνοντας δεν είχαμε αμηχανία γιατί είχαμε πάρει κουράγιο από το μεγαλείο ψυχής του κου Άρη και της κας Μελίνας. Καθίσαμε βέβαια σε ένα καφέ για να συνέλθουμε και προγραμματίσαμε κάποιες συναντήσεις την ίδια ημέρα….

Ήρθαν ο Χρήστος, ο Ηλίας, ο Δημήτρης, ο Νίκος, ο Τάσος, ο Στάθης….. Δεν έχει σημασία το τι ειπώθηκε, ούτε πόσους εμπνεύσαμε γιατί είχαμε ξεκινήσει βάζοντας το σκεπτικό μας σε ράγες…. Πολύ σημαντική, λίγο αργότερα, υπήρξε η συμπαράσταση του Αλέξανδρου, και της πρώτης γυναίκας στη Δομή, της Ζωής.

Σε εκείνο το ποστ που είχα κάνει, ένας επίσης άγνωστος προς εμάς, ένας έτερος  Αλέξανδρος, έγραφε: «στην επόμενη συνάντησή σας θέλω να παραβρεθώ κι εγώ…..»

Ήμασταν δυο, ήμασταν τρεις! Γίναμε περισσότεροι και η Δομή της 1ης Φεβρουαρίου 2022 «Εις το όνομα του Άλκη» έγινε πραγματικότητα, παίρνοντας νομική υπόσταση τον Απρίλιο του 2022!

Και κάπως έτσι κύλησε ο καιρός. Πόσο οξύμωρο είναι αλήθεια  το ότι μας ένωσε ένας βαθύς πόνος αλλά δεν θέλαμε να μείνουμε άπραγοι έχοντας ως δόγμα  το «Μια ώρα απραξίας είναι πιο κουραστική από ένα χρόνο γεμάτο δουλειά».

Το ημερολόγιο της ζωής μας το χρησιμοποιούμε ασυναίσθητα και αυτό πρόθυμα έρχεται για να μας υπενθυμίζει και να ζωντανεύει τις μνήμες μας, αλλά δυστυχώς δε μας επιστρέφει τίποτα» Να πάρει η ευχή, ούτε τον Άλκη…..

Ο Άλκης όμως για μας είναι ζωντανός, φάρος ελπίδας και σύμβολο αλλαγής. «Άλκη ζεις και δεν θα ξεχαστείς» Γράψαμε στο πανό που ηγείτο της πολύχρωμης και σιωπηρής πορείας που πραγματοποιήσαμε στην μαύρη επέτειο, του ενός χρόνου από τη δολοφονία του.

Ήμασταν δυο, ήμασταν τρεις επέλεξα ως τίτλο, δανεισμένος φυσικά από τους στίχους που έγραψε ο Μίκης… Αλληγορικό το «ήμαστε χίλιοι δεκατρείς», που υπονοεί τον ξεσηκωμό! Τον ξεσηκωμό, θα πω κι εγώ με τη σειρά μου, για  την αλλαγή της οπαδικής κουλτούρας στην κοινωνία μας. Μπορούμε.

Μανώλης Ανδρεαδάκης